- Паверыла. - Ганна сцепанулася пад яго халодным позiркам. Гэтым i выдала сябе канчаткова. I цяпер ёй заставалася толькi бегчы. Тым больш што малады чалавек адклаў кнiжку, лёгка ўстаў з канапы i апынуўся ў яе за спiною. Або цяпер, або нiколi. I Ганна хуценька вымавiла: - Мне трэба выйсцi на двор.

- Чаго? - спытаўся высокi бандыт.

Ганна кiнулася да прачыненага акна, нырнула ў яго галавою ўперад, насустрач начной прахалодзе, водару лугоў i паху дыму ад ляснога вогнiшча. Праўда, гэтую сiмфонiю яна не паспела як след ацанiць, бо гусар уцягнуў яе за ногi назад у пакой. Ганна стукнулася падбародкам аб падаконнiк, ледзь не выбiла свае прыгожыя, асляпляльна белыя зубы i павiсла - рукамi за падаконнiк, ногi навiсу.

- Пусцi, - прастагнала Ганна. У голасе было столькi нянавiсцi i прынiжэння, што скуласты бандыт сказаў:

- Пусцi яе, Жуль.

Ганна сказала, прыводзячы сябе ў парадак:

- Гэтага я вам нiколi не дарую.

- Вы так рызыкавалi. Там жа пад акном крапiва.

- Парэчкi, - сказала Ганна.

- Чаму не крычалi? - дзелавiта спытаў скуласты бандыт. - Тут далёка чуваць.

- Я яшчэ закрычу, - адказала Ганна, стрымлiваючы слёзы.

- Васпанi, - вымавiў высокi бандыт, - супакойцеся. Мы не ўчынiм вам зла.

- Тады выбiрайцеся адсюль! - крыкнула Ганна нечакана вiскатлiвым, кухонным голасам. - Зараз жа выбiрайцеся з маёй хаты! - Яна схапiлася за скiвiцу i дабавiла праз зубы: - Цяпер у мяне рот не будзе адкрывацца.

Скуласты бандыт паглядзеў паўзверх яе галавы i сказаў:

- Жуль, паглядзi, калi ласка, цi нельга зняць боль? Ганна зразумела, што забiваць яе не будуць, а Жуль асцярожна i цвёрда ўзяў яе за падбародак сухiмi тонкiмi пальцамi i сказаў, гледзячы ў вочы сваiмi сiнiмi, акружанымi чаротам вейкаў, гусарскiмi азёрамi:

- Няўжо мы робiм такое цяжкае ўражанне?

- Робiце, - сказала Ганна ўпарта. - I вам прыйдзецца вымыць падлогу ў сенцах. Панастаўлялi чамаданаў...

- Гэта мы зробiм, - сказаў Кiн, ён жа старэйшы бандыт, падыходзячы да акна. - I, напэўна, давядзецца адкласцi рашэнне на заўтра. Сёння ўсе ўсхваляваныя, больш таго, раздражнёныя. Устанем заўтра раней...

- Вы ўсё-такi намерваецеся тут начаваць? - сказала Ганна.

- А дзе ж мы дзенемся?

Ганна зразумела, што ён праўду кажа.

- Тады будзеце спаць у халодным пакоi. Толькi просцiн у мяне вам няма.

- Абыдземся, - сказаў Жуль. - Я вазьму кнiжку з сабою. Вельмi цiкавая. Ранiцай аддам. Ганна толькi адмахнулася.

- Дзе ануча? - спытаўся Кiн.

- Я зараз прынясу, - сказала Ганна i пайшла на кухню.

Кiн накiраваўся за ёю. Беручы анучу, ён спытаўся:

- Можа, вас задаволiць грашовая кампенсацыя?

- Каб я паехала са сваёй хаты?

- Скажам, тысяча рублёў?

- Уга, я столькi атрымлiваю за паўгода.

- Значыць, згода?

- Паслухайце, у вёсцы ёсць iншыя хаты. У iх жывуць адзiнокiя бабулi. Гэта вам абыдзецца танней.

- На жаль, - сказаў Кiн, - нас задавальняе гэтая хата.

- Няўжо пад ёю клад?

- Клад? Наўрад. А дзве тысячы?

- За гэтыя грошы вы можаце купiць тут тры хаты. Не раскiдвайцеся грашыма. Цi яны дзяржаўныя?

- Iронiя недарэчы, - строга сказаў Кiн, быццам Ганна вучылася ў яго класе. - Грошы дзяржаўныя.

- Слухайце, - сказала Ганна, - мыйце падлогу i кладзiцеся спаць.

Ганне не спалася. За сцяною бурчалi няпрошаныя госцi, можа, збiралiся пачаць раскопкi клада на досвiтку? Урэшце-такi яна не вытрымала i выглянула ў сенцы. Лiхтарык ляжаў на палiчцы - матавы апельсiн свечаў на сто. "Iмпартная рэч, - падумала Ганна. - Вельмi зручная ў турысцкiх паходах". Чамаданаў прыбавiлася. Iх стала тры. Можа, бандыты ўжо засялiлi сябровак? I ў гэты момант з лёгкiм стукам пасярод прыхожай узнiкла блiскучая металiчная скрынка, метр на метр. За перагародкаю пачуўся голас гусара:

- Прыехалi.

Дзверы, што вялi ў халодны пакой, здрыганулiся, i Ганна, напалоханая, iмгненна шмыганула ў свой пакой.

Гэта было падобна на мiстыку i ёй не падабалася. Рэчы так проста не ўзнiкаюць. Яны ўзнiкаюць, бадай, толькi ў навукова-фантастычных раманах, якiя Ганна не любiла, але чытала, бо яны былi дэфiцытныя.

Бандыты яшчэ доўга перасоўвалi нешта ў сенцах, мармыталi i ўгаманiлiся толькi гадзiны ў тры. Тады i Ганна заснула.

Прачнулася яна не так, як марылася ёй апошнiмi тыднямi. Гэта значыцца: чуваць аддаленыя крыкi пеўняў, рыкаюць каровы, што валакуцца чарадою пад вокнамi, раннiя птушкi вядуць гамонку ў дрэвах, сонечныя зайчыкi вытанцоўваюць на фiранцы. Ганна бяжыць на рэчку i акунаецца ў халодную, свежую, празрыстую ваду. Сосны ўзмахваюць лапамi, яна плыве, разганяючы серабрыстых малькоў.

За сцяною гучалi галасы, i адразу ж прыгадалася недарэчная ўчарашняя гiсторыя. У Ганны настрой сапсаваўся раней, чым яна пачула спевы пеўняў, рыканне статка i вясёлы шолах лiстоты. Каб выбрацца, трэба было прайсцi цераз сенцы, дзе ўжо мiтусiлiся няпрошаныя суседзi. I купацца расхацелася. Варта было зрабiць iнакш: расчынiць дзверы i - голасам гаспадынi: "Вы яшчэ тут? Колькi гэта будзе цягнуцца? Я пайшла па мiлiцыю!" Аднак нiчога падобнага Ганна не зрабiла, бо яшчэ не мылася i была непрычэсаная. Цiха, саромеючыся, што яе пачуюць, Ганна прабралася на кухню, налiла халоднай вады з вядра ў таз i здзейснiла свой сцiплы туалет. Расчэсваючыся, яна ўпотайкi глянула ў кухоннае акно. Уцячы? Неразумна. А яны будуць бегчы за мною па вулiцы? Лепш пачакаю, пакуль зойдзе дзед Генадзь.

Быць на кухнi доўга яна не магла. Таму Ганна падпалiла ў плiце, паставiла чайнiк i, статная, строгая i халодная, выйшла ў сенцы.

Там стаяла шэсць скрынак i чамаданаў, адзiн чамадан быў адчынены, i гусар Жуль у iм капаўся. Пачуўшы яе крокi, ён зачынiў вечка, буркнуў: "Добрай ранiцы". Вiдавочна, непрыязнасць была ўзаемная, i гэта яе нават падбадзёрыла.

- Добрай ранiцы, - павiталася Ганна. - Вы яшчэ тут?

Кiн увайшоў з вулiцы. Мокрыя валасы прыляпiлiся да лба.

- Выдатная вада, - паведамiў ён. - Даўно так добра не купаўся. Вы маеце намер акунуцца? I чаго гэта ў яго такi добры настрой?

- Не, - сказала яна. - Лепш я схаджу па малако.

- Схадзiце, Ганна, - сказаў дружалюбна Кiн. Ён паводзiў сябе не зусiм правiльна.

- Цi збiраецеся вы выязджаць? - спыталася яна недаверлiва.

- Не, - адказаў Кiн. - Мы тут будзем.

- А вы не баiцеся, што я паклiчу на дапамогу?

- Вы гэтага не зробiце, - усмiхнуўся Кiн.

- Яшчэ як зраблю! - абурылася Ганна. I накiравалася да выхаду.

- Посуд вазьмiце, - сказаў ёй услед гусар. - У вас грошы ёсць?

- Не патрэбны мне грошы. - Ганна ляпнула дзвярыма, выйшла на ганак. Посуд ёй таксама быў не патрэбны. Iшла яна не па малако.

У люстэрку ракi гулялi сонечныя блiскаўкi, непадалёку ад ручая ў лагчыне вiсеў клубок туману, сонца было такое цёплае i пушыстае, што здавалася, можна было ўзяць яго ў далонi i пагладзiць.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ... 26

На этой странице вы можете бесплатно читать книгу Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке) - Кир Булычев бесплатно.

Похожие на Выкраданне Чарадзея (на белорусском языке) - Кир Булычев книги

Детектив Марик Ланцуг: Затонувшие в космосе - Пщикотан - Любовно-фантастические романы / Научная Фантастика / Триллер
Как его узнать? - Кир Булычев - Научная Фантастика
Соблазн - Кир Булычев - Научная Фантастика
Съедобные тигры - Кир Булычев - Научная Фантастика
Прошедшее время - Кир Булычев - Научная Фантастика
Глубокоуважаемый микроб - Кир Булычев - Научная Фантастика
Две капли на стакан вина - Кир Булычев - Научная Фантастика
По примеру Бомбара - Кир Булычев - Научная Фантастика
Свободные места есть - Кир Булычев - Научная Фантастика
Чудеса в Гусляре (сборник) - Кир Булычев - Научная Фантастика

Оставить комментарий